ബിദുമ്പാട്ടി...(മൊയ്തീന് ബാവക്കുട്ടി....ചെറുപ്പത്തില് വസൂരിവന്ന് കണ്ണുകള് നഷ്ടപ്പെട്ട ബിദുമ്പാട്ടിയ്ക്ക് കാഴ്ച്ചയും വെളിച്ചവും ഓര്മ്മയില്ല...മലപ്പുറം ജില്ലയിലെ മത്സ്യത്തൊഴിലാളികള്ക്ക് പ്രത്യേകിച്ച് അറിയാവുന്ന ഈ സാധുമനുഷ്യന് പറവണ്ണ എന്ന സ്വന്തം ദേശത്ത് നിന്ന് രണ്ടുമൂന്ന് വണ്ടികള് മാറിക്കടന്നും ഒരു വലിയ പുഴകടന്നും ഇവിടെ എത്തുന്നത് ജീവിതത്തിന്റെ എല്ലാ അറ്റങ്ങളും കൂട്ടിക്കെട്ടാനെന്നതിനപ്പുറം ഒന്ന് സ്പര്ശിക്കാന് മാത്രമാണു. മീന് മോത്ത് മുക്കോനു കണ്ണില്ലാന്ന് പറയുന്ന നേരത്ത് ഓരോ തൊഴിലാളിയും പലപ്പോഴും ചെമ്മീനിലെ കൊട്ടാരക്കരയാകുന്ന നിമിഷം തന്റെ സാന്നിധ്യം അറിയ്ക്കാന് വിളിക്കുന്ന ഓരൊ വിളിയും ഇക്കായെന്നോ....അല്ലെങ്കില് തപ്പിത്തടഞ്ഞ് ലേലം വിളിക്കുന്നവന്റെ പുറകില് വന്ന് മൃദുലമായിട്ടുള്ള ഒരു സ്പര്ശനം.... പ്രകോപനത്തിന്റെ കടലിളക്കത്തില് നിശ്ശബ്ദനായി പിന്തിരിയുന്ന ബിദുമ്പാട്ടി... ഞാന് പലവട്ടം ആ കാഴ്ച്ച കണ്ടിട്ടുണ്ട്....
ഒരു പാത്രം മീന്.... അന്നൊക്കൊ ഓലാങ്കൊട്ടയായിരുന്നു.....
എത്രപേര് അതെടുത്ത് എറിയുന്നത് കണ്ടു... പക്ഷെ ബിദുമ്പാട്ടി അതൊന്നും കണ്ടില്ല..... അതുമാത്രമല്ല...ആരേയും.....
എന്നാലും ഒടുവില് എല്ലാരും ഈ മനുഷ്യനെ മറക്കാതെ സഹയിക്കാറുമുണ്ട്... അല്ലാതെ ഒരു മാറ്റവുമില്ലാതെ മുപ്പതിലധികം കൊല്ലമായിട്ട് ഞാന് കാണുന്ന ഈ മനുഷ്യന് എങ്ങനെ ജീവിക്കാന്....
സ്വന്തം തീരം പറവണ്ണയും തേവര്കടപ്പുറവുമൊക്കെ ഉണങ്ങിവരണ്ടപ്പോള് ബിദുമ്പാട്ടി തളാരാതെ ഇവിടെവരെ എത്തി...
അന്ന് ആകെ 60 രൂപയുടെ മീനിന്റെ ലേലം വിളിമാത്രം...
അപ്പോള് യാതൊരു പ്രതീക്ഷയുമില്ലാതെ ഏറ്റവും പുറകില് നിന്നു പോയ ബിദുബാട്ടിയെ രണ്ട് മൂന്നു ഫോട്ടോയ്ക്ക് ശേഷം ക്യാമറ ഡിസ്പ്ലേയില് കണ്ടാണു ഞാന് അവിടെ തിരഞ്ഞത്... ഒരു പക്ഷെ ഇങ്ങനെ ഒരു ഫോട്ടോ ക്ലോസപ്പില് പോലും ആദ്യമായിട്ടായിരിക്കും....
No comments:
Post a Comment